یکی از نظریات جذاب درباره کتاب‌خوانی نظریه “پنجره‌ی زندگی” است که توسط نورمان وایز در کتاب “بنایی برای خواندن” ارائه شده است. این نظریه مدعی است که هر کتابی که می‌خوانیم، یک پنجره‌ای است که ما را به دنیای جدیدی می‌کشاند و ما را از زاویه‌ها و تجارب مختلفی با دیدن جهان آشنا می‌کند که در غیر این صورت شاید هیچ وقت به آن‌ها دسترسی نداشته باشیم.

به طور مثال، وقتی شما یک کتاب رمان می‌خوانید، وارد داستان و زندگی شخصیت‌های آن می‌شوید. این امر به شما این اجازه را می‌دهد که احساسات و تجاربی را تجربه کنید که شاید در زندگی واقعی خودتان هیچ وقت با آن‌ها مواجه نمی‌شدید. به عبارت دیگر، هر کتابی که می‌خوانید، یک پنجره است که از طریق آن به دنیای جدیدی که شامل ایده‌ها، فرهنگ‌ها، و تجارب مختلف است، نگاه می‌کنید.

به نظر من، این نظریه اهمیتی بسیار بزرگی دارد، زیرا تا حد زیادی ما را به تفکر واقعیت‌پردازانه و فراگیر درباره جهان و مردمی که در آن زندگی می‌کنند، تشویق می‌کند. همچنین، این نظریه ما را به این فکر وا می‌دارد که خواندن به معنای واقعی یک تجربه مسافرتی است که ما را به دنیای‌ها و زمینه‌های مختلف می‌برد و ما را با تنوع فرهنگی و تجارب انسانی آشنا می‌کند.